Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Αναλογία...

Σ'αυτή τη σύντομη Ζωή
Χωρούν εκτάσεις μαγικές
Που νύχτα η ψυχή ξαναγυρνά σιγά
Να κλέψει πιο σίγουρα απ'αυτές
Σαν Παιδιά στο σπίτι κλεισμένα
Τρέχουν στη θάλασσα όλο βιασύνη
Που τ'άσημα Βάθη της φεύγουν κρυφά
Δίπλα στην απεραντοσύνη
(Emily Dickinson)

...Και ορισμός
Νομίζεις ότι ξέρεις τα πάντα για την τρομοκρατία,
αλλά εσύ δεν την γνωρίζεις με τον τρόπο που την ξέρω εγώ.
Επίτρεψε μου λοιπόν να καθορίσω την έννοια της,
και να σου μάθω αυτό που νόμιζες ότι ήξερες.
Εγώ γνωρίζω την τρομοκρατία για αρκετό καιρό,
για πενήντα πέντε χρόνια και περισσότερο.
Είναι ο άκαρπος κήπος που βρίσκεται ξεριζωμένος στην αυλή μου,
οι μπουλντόζες μπροστά από την πόρτα μου.
Η τρομοκρατία αναπνέει τον αέρα που αναπνέω.
Είναι τα σημεία ελέγχου καθώς πηγαίνω στο σχολείο,
η απαγόρευση κυκλοφορίας που με φυλακίζει στο δικό μου σπίτι,
και οι ποινές για την παραβίαση αυτής της απαγόρευσης.
Η τρομοκρατία είναι η ληστεία της γης μου,
και τα βασανιστήρια της μητέρας μου,
η φυλάκιση του αθώου πατέρα μου,
η σφαίρα στον μικρό μου αδερφό.

(Γκιχάντ Αλί, Παλαιστίνη)

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Ανθρωπισμός

Ο  Τεντ Χόντεριχ (καθηγητής Φιλοσοφίας και Λογικής στο University College London) για τον ανθρωπισμό

Η δική μου τοποθέτηση είναι ότι οποιαδήποτε θεμελιώδης διαφορά υπάρχει πρέπει να επιλύεται στο πλαίσιο ενός ανοιχτού και ξεκάθαρου επιχειρήματος για το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος.
Στη δική μου περίπτωση, αυτό είναι η Αρχή του Ανθρωπισμού. Εν συντομία, η Αρχή του Ανθρωπισμού για το τι είναι σωστό και ορθολογικό σχετίζεται με την προστασία των ανθρώπων από το να ζουν άσκημες ζωές. Οι άσκημες ζωές είναι εκείνες που στερούνται επαρκούς διάρκειας, στερούνται θεμελιωδών ανθρωπίνων αγαθών και βιώνουν ματαίωση θεμελιωδών ανθρωπίνων επιθυμιών, όπως σωματική ευημερία, ελευθερία και δύναμη, σεβασμό και αυτοσεβασμό, αγαθά σχέσεων και αγαθά που προκύπτουν από την κουλτούρα και τον πολιτισμό.

Θανατική ποινή

Από την εκπομπή του Κούλογλου "Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα"


Περί της θανατικής ποινής

του Θ.Π.Λιανού,
καθηγητή της Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Εξήντα ένα μέλη του εθνικού μας Κοινοβουλίου κατέθεσαν πρόταση επαναφοράς της θανατικής ποινής. Παράλληλα άρχισε και η επιχειρηματολογία για τα υπέρ και τα κατά της επαναφοράς της θανατικής ποινής. Πριν από δύο χρόνια περίπου, στις 4 Φεβρουαρίου 1996, είχα γράψει στο «Βήμα» ένα άρθρο όπου υποστήριζα, έστω και με κάποιες επιφυλάξεις, την επαναφορά της θανατικής ποινής. Σήμερα πολλοί άνθρωποι έχουν την ίδια άποψη και μάλιστα χωρίς επιφυλάξεις, όπως φαίνεται.
Εν όψει των συζητήσεων που θα ακολουθήσουν είναι σκόπιμο να κάνουμε μια ανακεφαλαίωση των επιχειρημάτων στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό στον περιορισμένο χώρο αυτού του άρθρου. Τα κύρια επιχειρήματα υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής είναι τα εξής:
Πρώτον, η επιβολή και εκτέλεση της θανατικής ποινής θα έχει αποτρεπτικές συνέπειες. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουν οι δολοφονίες, αλλά είναι αναμενόμενο ότι θα μειωθούν. Υποστηρίζεται ότι οι δολοφονίες αστυνομικών στις ΗΠΑ είναι ελάχιστες διότι είναι βέβαιο ότι ο δολοφόνος αστυνομικού στις ΗΠΑ, σίγουρα και σύντομα, θα βράζει στα καζάνια της κόλασης, είτε καταδικαστεί από δικαστήριο είτε όχι. Επίσης σε πρόσφατο άρθρο του στα «Νέα» (21.11.1997) ο καθ. Α. Λοβέρδος αναφέρει ότι στη Γαλλία, στο διάστημα 1970-1980, προ της κατάργησης της θανατικής ποινής έγιναν πέντε δολοφονίες ανηλίκων, ενώ μετά την κατάργηση, στο διάστημα 1984-1993, οι δολοφονίες ανηλίκων αυξήθηκαν σε 84, δηλ. αυξήθηκαν κατά δεκαεφτά φορές!
Δεύτερον, έχει αποδειχθεί ότι δολοφόνοι που δεν εκτελέστηκαν μετά την καταδίκη τους, επανέλαβαν το έγκλημα μέσα στη φυλακή ή έξω. Είναι γνωστή περίπτωση του Τζακ Αμποτ, συγγραφέα του έργου In the Belly of the Beast και δολοφόνου δύο ανθρώπων, του δεύτερου δύο εβδομάδες μετά την έξοδό του από τη φυλακή όπου είχε εγκλεισθεί για τον πρώτο φόνο.
Τρίτον, η ποινή δεν επιβάλλεται μόνο για να αποτρέψει την επανάληψη της πράξης, αλλά ταυτόχρονα για να αποδοθεί δικαιοσύνη και να αποκατασταθεί η ισορροπία στην ψυχή όσων υπέφεραν από το έγκλημα. Σε πολλές περιπτώσεις μόνο η θανατική ποινή μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη. Οποιος ενδιαφέρεται για μια αριστουργηματική διατύπωση αυτού του επιχειρήματος, ας φροντίσει να δει την ταινία του Μπέργκμαν «Η Πηγή των Παρθένων» όπου ο πατέρας εκτελεί τους δύο βιαστές και δολοφόνους της νεαρής κόρης του.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν δύο σοβαρά επιχειρήματα για την κατάργηση της θανατικής ποινής, γενικά, και συνεπώς τη μη επαναφορά της στην πατρίδα μας.
Το πρώτο επιχείρημα είναι ότι υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο δικαστικής πλάνης και συνεπώς η δυνατότητα επιβολής θανατικής ποινής αποτελεί έναν επικίνδυνο μηχανισμό νόμιμης εκτέλεσης αθώων. Το επιχείρημα αυτό είναι πράγματι ισχυρό. Υπάρχουν όμως αντεπιχειρήματα, όπως, π.χ., ότι σε πολλές περιπτώσεις ο δολοφόνος ομολογεί ή ότι υπάρχουν αδιάσειστα και επιστημονικά αδιάψευστα στοιχεία ή ακόμη ότι μπορεί να απαιτείται η παρέλευση εύλογου χρόνου μεταξύ καταδίκης και εκτέλεσης.
Το δεύτερο επιχείρημα υπέρ της μη επαναφοράς της θανατικής ποινής είναι ότι η θεσμοθέτηση του θανάτου αποτελεί αδιανόητη, για την εποχή μας, προσβολή του πολιτισμού. Είναι φυσικό και αναμενόμενο οι άνθρωποι να πεθαίνουν λόγω γήρατος, λόγω ασθενειών ή εξαιτίας ατυχημάτων, αλλά είναι παράλογο για μια κοινωνία, ως συλλογική οντότητα, θα θεσμοθετεί τον θάνατο. Μια απάντηση στο επιχείρημα αυτό είναι ότι η κοινωνία οφείλει να προστατεύει τα μέλη της ακόμη και όταν αυτό απαιτεί τον θάνατο ορισμένων και κυρίως όταν οι εγκληματίες, ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί, είναι σε πλήρη γνώση του τι κάνουν, σχεδιάζουν και εκτελούν εν ψυχρώ τις εγκληματικές πράξεις τους σε βάρος ανύποπτων, αδύναμων, ανήλικων και απροστάτευτων ατόμων.
Ο κάθε πολίτης μπορεί μόνος του να σταθμίσει τα παραπάνω αλλά και πρόσθετα επιχειρήματα και να πάρει θέση στο ζήτημα της επαναφοράς ή μη της θανατικής ποινής. Θα ήθελα όμως κάποιος από εκείνους που υποστηρίζουν τη μη επαναφορά να εξηγήσει με λεπτομέρεια γιατί η κοινωνία μας πρέπει να σέβεται τη ζωή στυγερών φονιάδων όταν οι ίδιοι δολοφονούν εν ψυχρώ αθώα, αδύναμα και ανυποψίαστα μέλη της.
ΠΗΓΗ:εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 30 Νοεμβρίου 1997
_____


2. Ας τελειώνουμε με τη θανατική ποινή

του Κ.Παπαϊωάννου,
προέδρου του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.
Η πρόταση των βουλευτών περί επαναφοράς της ποινής του θανάτου έφερε πάλι στη δημοσιότητα ένα θέμα που πιστεύαμε πως είχε θέση μόνο στα παράθυρα των τηλεοπτικών καναλιών, που επιδιώκουν να συνδυάσουν στυγερά εγκλήματα με υψηλή τηλεθέαση. Εντούτοις, αυτός ο διάλογος ενδεχομένως παρουσιάζει ενδιαφέρον, αν κρίνει κανείς και από το άρθρο του κ. Θ. Π. Λιανού στο «Βήμα» της 30ής Νοεμβρίου. Το άρθρο αυτό τελείωνε με τη φράση «θα ήθελα κάποιος που υποστηρίζει τη μη επαναφορά να εξηγήσει γιατί η κοινωνία μας πρέπει να σέβεται τη ζωή στυγερών φονιάδων».
Το ερώτημα αυτό βρίσκεται στην καρδιά του προβληματισμού για τη θανατική ποινή. Υπάρχουν κοινωνίες που σέβονται την ανθρώπινη ζωή και άλλες που την περιφρονούν. Κατά πάσα πιθανότητα όλοι μας επιλέγουμε τις πρώτες. Η θεώρηση όμως της ανθρώπινης ζωής ως υπέρτατης αξίας δεν μπορεί παρά να αφορά εξίσου τον άγιο και τον δολοφόνο, ειδάλλως ήδη παζαρεύουμε την αξία της ζωής. Αν δεχόμαστε πως το δικαίωμα στη ζωή είναι το ύψιστο δικαίωμα, τότε πώς θα επιτρέψουμε σε οποιαδήποτε κοινωνία να εξαιρέσει από αυτό τους δολοφόνους; Μήπως θα πρέπει να επανεξετάσουμε και το 2ο άρθρο του Συντάγματός μας, που θεωρεί καθήκον της πολιτείας τον σεβασμό και την προστασία της αξίας του ανθρώπου;
Ο αντίλογος που ακούγεται συχνά είναι πως δεν έχουμε καμία υποχρέωση να σεβαστούμε τη ζωή κάποιου που δεν σέβεται άλλες ζωές. Συνειδητοποιούν άραγε όσοι το λένε ότι ουσιαστικά προτρέπουν μια ολόκληρη κοινωνία να εξισωθεί με τον χειρότερο εγκληματία, να δράσει με τα δικά του κριτήρια περί σημαντικού και ασήμαντου; Συνειδητοποιούν ότι περιγράφουν μορφές κοινωνικής οργάνωσης από τις οποίες η ανθρωπότητα προσπαθεί να ξεφύγει;
Εξάλλου, πειστικό ακούγεται, μέσα στη διέγερση του θυμικού που προκαλεί, και το υποθετικό ερώτημα: τι θα έκανες όμως αν κάποιος σκότωνε την οικογένειά σου; Η απάντηση είναι απλή, αρκεί να διατηρούμε την απαραίτητη ψυχραιμία για να θυμόμαστε δύο αυτονόητα στοιχεία.
Πρώτον, ότι η διάθεση αυτοδικίας που μπορεί να θολώσει το μυαλό κάποιου δεν μπορεί να προβάλλεται ως πρότυπο απονομής δικαιοσύνης. Δεύτερον, ότι οι έννοιες ποινή και εκδίκηση απέχουν πολύ μεταξύ τους και είναι κοινός τόπος πως μια σύγχρονη κοινωνία δεν μπορεί να εκδικείται. Αν θυμόμαστε αυτά τα στοιχεία, είναι προφανές πως δεν έχει καμία σημασία η απάντηση στο «εντυπωσιακό» αυτό ερώτημα διότι είναι άσχετη με τη θανατική ποινή.
Επιπλέον, οφείλει κανείς να εξετάσει και ορισμένες πιο πρακτικές πλευρές της θανατικής ποινής, όπως αυτή της ενδεχόμενης πλάνης. Στις ΗΠΑ έχουν καταδικαστεί σε θάνατο τουλάχιστον 350 αποδεδειγμένα αθώοι και τουλάχιστον 23 έχουν εκτελεστεί. Οι άνθρωποι αυτοί έπεσαν θύματα «νόμιμης» δολοφονίας από την πλευρά του κράτους. Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι η θανατική ποινή είναι η μόνη που δεν επανορθώνεται και δεν υπάρχει τρόπος να αποκλειστεί το ενδεχόμενο λάθους.
Στο άρθρο του κ. Λιανού αναφέρεται επίσης πως «έχει αποδειχτεί ότι δολοφόνοι που δεν εκτελέστηκαν μετά την καταδίκη τους, επανέλαβαν το έγκλημα μέσα τη φυλακή ή έξω». Χωρίς να αποκλείει κανείς αυτό το ενδεχόμενο, είναι εντούτοις υπερβολική η γενίκευση με τον τρόπο που διατυπώνεται και προφανέστερα απέχει πάρα πολύ από την πραγματικότητα.
Τελικά ας δούμε και το ισχυρότερο επιχείρημα υπέρ της θανατικής ποινής, όπως τουλάχιστον διατυπώνεται από τους υποστηρικτές της: η θανατική ποινή καταπολεμά την εγκληματικότητα. Ξεχνούν βέβαια πως αυτό δεν έχει αποδειχτεί σε καμία απολύτως αξιόπιστη μελέτη. Αντίθετα, οι κυβερνήσεις που κατ' εξοχήν χάνουν τη μάχη με την εγκληματικότητα καταφεύγουν στην εύκολη λύση της θανατικής ποινής (π.χ. Κίνα, ΗΠΑ, Ρωσία). Ο ΟΗΕ διαπίστωσε επισήμως το 1988 την αποτυχία όσων μελετών προσπάθησαν να αποδείξουν πως οι εκτελέσεις είναι πιο αποτρεπτικές από τα ισόβια δεσμά. Σε καμία χώρα δεν πιστοποιήθηκε σχέση ανάμεσα στη θανατική ποινή και στη μείωση της εγκληματικότητας.
Θα μπορούσαμε πολλά να πούμε για τη ρατσιστική χρήση της ποινής αυτής εις βάρος μειονοτήτων και ασθενέστερων τάξεων, για τις εκτελέσεις ανήλικων παραβατών, για το μαρτύριο ανθρώπων επί ώρες στην ηλεκτρική καρέκλα. Κυρίως όμως δηλώνουμε ότι επιθυμούμε ένα κράτος που δεν θα παραβιάζει την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και μια σειρά άλλους διεθνείς κανόνες. Αισθανόμαστε περισσότερο άνθρωποι όσο απομακρύνεται το 1972, όταν ήχησε τελευταία φορά το εκτελεστικό απόσπασμα στην Ελλάδα.
Για όλους αυτούς τους λόγους η Διεθνής Αμνηστία ζήτησε επισήμως από την Επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος να προβλέψει τη συνταγματική κατάργηση της ποινής του θανάτου.
Απαντώντας και πάλι στο ερώτημα με το οποίο ξεκίνησε αυτό το κείμενο: δεν μπορεί μια κοινωνία να σκοτώνει ανθρώπους για να τους δείξει ότι είναι κακό να σκοτώνουν.
ΠΗΓΗ:εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 7-12-1997

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Παιδεία

The Wall


Φυσικά, το μήνυμα δεν είναι "κάψτε τα όλα", αλλά βοηθήστε να ανατρέψουμε την κατάσταση και από "κιμαδομηχανή" να το κάνουμε σχολείο που δημιουργεί σκεπτόμενους ανθρώπους

Εργασία

Το πρόβλημα με τη σύγχρονη εργασία

Ανθρώπινα δικαιώματα

Ανθρώπινα Δικαιώματα


«Εμείς οι Λαοί των Ηνωμένων Εθνών αποφασισμένοι να σώσουμε τις ερχόμενες γενεές από τη μάστιγα τον πολέμου, που δύο φορές στα χρόνια μας έφερε στην ανθρωπότητα ανείπωτη θλίψη, να διακηρύξουμε και πάλι την πίστη μας στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, στην αξιοπρέπεια κ αι στην αξία του ανθρώπου, στα ίσα δικαιώματα ανδρών και γυναικών και μεγάλων και μικρών εθνών...»
(Από  τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών )


Στις 10 Δεκεμβρίου 1948 -ημέρα που σήμερα γιορτάζεται σ' ολόκληρο τον κόσμο ως Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων- υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η Οικουμενική Διακήρυξη είναι η πιο πλατιά αναγνωρισμένη δήλωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα και χαρακτηρίζεται «ως κοινό ιδανικό για όλους τους λαούς και όλα τα έθνη». Η κεντρική έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι η εγγενής αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Ο σεβασμός αυτής της αξιοπρέπειας είναι η μόνη αξία πάνω στην οποία μπορεί να βασιστεί η αρμονία και η συνεργασία ανάμεσα στα άτομα, στα θεσμικά όργανα και στα έθνη.

Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων


Τι είναι τα Ανθρώπινα δικαιώματα;



Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Τα 30 άρθρα της Οικουμενικής Διακήρυξης ορίζουν:
- Ελευθερία και ισότητα στα δικαιώματα.
- Το δικαίωμα για δίκαιη και ίση μεταχείριση.
- Το δικαίωμα στη ζωή.
- Απαγόρευση της δουλείας.-
- Απαγόρευση των βασανιστηρίων.
- Το δικαίωμα στην αναγνώριση της νομικής             
                                                                                                      προσωπικότητας.
- Το δικαίωμα της ισότητας απέναντι στον νόμο.
- Το δικαίωμα της νομικής προστασίας.
- Το δικαίωμα στην προσωπική ασφάλεια.
- Το δικαίωμα για τίμια δίκη.
- Εξασφάλιση αμερόληπτης δικαστικής κρίσης.


Όχι σκλαβιά


- Το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής.

- Το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης.
- Το δικαίωμα του πολιτικού ασύλου.
- Το δικαίωμα της ιθαγένειας.
- Το δικαίωμα του γάμου.
- Το δικαίωμα της ιδιοκτησίας.
- Ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας.


- Το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης.

- Το δικαίωμα των ειρηνικών συγκεντρώσεων και του συνεταιρισμού.
- Το δικαίωμα της συμμετοχής στα δημόσια πράγματα
-Το δικαίωμα για κοινωνική ασφάλιση.
- Το δικαίωμα στην εργασία.
- Το δικαίωμα στην ανάπαυση.

-
Το δικαίωμα για επαρκές βιοτικό επίπεδο.

- Το δικαίωμα στην εκπαίδευση.
- Το δικαίωμα στον πολιτισμό.
- Το δικαίωμα της προστασίας των δικαιωμάτων.
- Καθήκοντα προς την κοινότητα και σεβασμό των δικαιωμάτων.
- Επαγρύπνηση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων.





Ελευθερία κίνησης



ΤΡΙΤΗ ΓΕΝΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
Σ΄ αυτήν υπάγονται δικαιώματα των οποίων η σημασία και αναγκαιότητα αναδείχθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες
ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ (ως προϋπόθεση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων και ασφαλιστικής δικλείδας για το μέλλον των επερχόμενων γενεών)
ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΟΝΙΔΙΩΜΑΤΟΣ /

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Απάντηση 6ου παραδείγματος

Και ύστερα η προσγείωσή μας. Η βραχώδης πραγματικότητα, αυτό που τελικά συμβαίνει πίσω από την κλειστή πόρτα της σχολικής αίθουσας. Η γεύση του ανούσιου, η μετεωριζόμενη απάντηση στο «γιατί γίνονται όλα αυτά;», τα ξύλινα λεξιλόγια, ο διδακτισμός, ο μη αποδιδόμενος σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η συχνή καταπάτηση των ουράνιων άρθρων της Σύμβασης [για τα δικαιώματα του παιδιού], αλλά και η εκ μέρους των διδασκομένων συχνά εμφανιζόμενη συλλογική σκληρότητα προς τον ενήλικο καθηγητή του. Εξυπακούεται βέβαια ότι η επίγεια σχολική πραγματικότητα δεν έχει μόνο αυτές τις αποχρώσεις. Σίγουρα υπάρχουν και στιγμές όπου ο διδάσκων και οι διδασκόμενοι απολαμβάνουν την επικοινωνία τους, σίγουρα εμφανίζονται απρόβλεπτες πτήσεις, αναφλέξεις, διαδικασίες πραγματικής μάθησης, συμπεριφορές στοργής, σίγουρα κι αυτά υπάρχουν. Η επίγεια σχολική πραγματικότητα είναι ένα χαρμάνι από τάξη και χάος όπως κάθε μικροπεριοχή της κοινωνίας μας. 
Η συλλογιστική πορεία που ακολουθεί ο συγγραφέας είναι επαγωγική. Ξεκινάει από επιμέρους διαπιστώσεις για την εκπαιδευτική πραγματικότητα, αρχικά αρνητικές και στη συνέχεια θετικές και καταλήγει στο γενικό συμπέρασμα ότι η σχολική πραγματικότητα " είναι ένα χαρμάνι από τάξη και χάος" όπως όλες οι πτυχές της κοινωνικής πραγματικότητας. 

Απάντηση 5ου παραδείγματος

5. To 1998 πουλήθηκαν 100 εκατομμύρια προσωπικοί υπολογιστές και από αυτούς εννέα στους δέκα ήταν εφοδιασμένοι με λογισμικά windows. Ως το 2005 ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι θα έχουν συνδεθεί στο Διαδίκτυο. Οι δύο αυτές διαπιστώσεις συνοψίζουν το πρόβλημα. Υπάρχει φόβος για ένα μέγα χάσμα ανάμεσα σε αυτούς που θα έχουν πληροφόρηση και αυτούς που δε θα έχουν και κυρίως υπάρχει κίνδυνος από έναν ενδεχόμενο μονοπωλιακό έλεγχο της ροής πληροφοριών.

Απάντηση
Η συλλογιστική πορεία που ακολουθεί ο συγγραφέας είναι επαγωγική. Ξεκινάει με ειδικά στοιχεία (τεκμήρια:  αριθμητικά δεδομένα) που αφορούν τις πωλήσεις των Η/ Υ και τον εξοπλισμό τους με λογισμικά συγκεκριμένης εταιρείας καθώς  και εκτιμήσεις για τη διάδοσή τους και με βάση αυτά καταλήγει στο γενικό συμπέρασμα ότι τα δεδομένα αυτά υποδεικνύουν δύο κινδύνους: α) να υπάρξει χάσμα ανάμεσα σε όσους έχουν πρόσβαση στις πληροφορίες και σε όσους δεν έχουν και β) οι πληροφορίες να καταλήξουν μονοπώλιο και να ελέγχεται η ροή τους.

Απάντηση στο τρίτο παράδειγμα

3. Από τη μια πλευρά - και τούτο είναι ιδιαίτερα σημαντικό - όλος ο κρατικός μηχανισμός είναι ρυθμισμένος στο επίπεδο της μάζας. Το μαζοποιημένο άτομο είναι το enfant gate* της αστικής παραγωγικής μηχανής. Σ' αντάλλαγμα όλων αυτών παρέχεται η αφθονία των υλικών αγαθών.Τούτο δεν είναι μικρό δέλεαρ για τον από καταβολής ιστορίας πεινασμένο άνθρωπο. Ο μυθικός βιομηχανικός κόσμος, ο κόσμος του υλικού πλούτου, του πρωτοφανέρωτου στην ιστορία πραγματοποιεί ό,τι δεν κατόρθωσε αιώνων ηθικός αγώνας. Ό,τι απέκτησε ο Ιώβ με το μέγα ηθικό αγώνισμά του, το αποκτά ο σύγχρονος αστός με την απλή υποταγή του στον αστικό παραγωγικό μηχανισμό. Στο σημείο αυτό εδρεύει ο πυρήνας του προβλήματός μας:  στο ότι ο αστικός τρόπος ζωής αχρηστεύει τις ηθικές κατηγορίες της συνειδήσεως.
*κακομαθημένο παιδί.

Απάντηση

[ Για να καταλάβουμε το είδος της συλλογιστικής πορείας καλό είναι να ελέγχουμε τη σχέση των προκειμένων με το συμπέρασμα. 
Στις παραγράφους που οργανώνονται επαγωγικά έχουμε συνήθως την παράθεση διαφόρων επιμέρους δεδομένων - στοιχείων στην αρχή και στο τέλος έχουμε ένα συμπέρασμα (τις πιο πολλές φορές μάλιστα το συμπέρασμα αρχίζει με συνδετικές λέξεις που φανερώνουν συμπέρασμα:  επομένως, λοιπόν, συνεπώς, κλπ).
Στις παραγράφους που οργανώνονται παραγωγικά έχουμε συνήθως στην αρχή μια πρόταση που περιέχει μια γενική κρίση/ άποψη και στις λεπτομέρειες ειδικότερες διαπιστώσεις/ δεδομένα] 

Ο συγγραφέας στην παράγραφο αυτή ακολουθεί επαγωγική συλλογιστική πορεία. Ξεκινά παραθέτοντας ειδικότερες διαπιστώσεις και καταλήγει με βάση τα δεδομένα σε ένα γενικό συμπέρασμα. Συγκεκριμένα αρχικά αναφέρει τη διαπίστωσή του ότι όλος ο κρατικός μηχανισμός έχει ως στόχο τη μαζοποίηση του ανθρώπου, ότι "κακομαθαίνει", δελεάζει τον πολίτη με τα άφθονα υλικά αγαθά  που του παρέχει προκειμένου να τον χρησιμοποιεί στην παραγωγή. Με βάση τις επιμέρους, ειδικότερες αυτές διαπιστώσεις,  καταλήγει στο γενικό συμπέρασμα ότι ο αστικός τρόπος ζωής καταστρέφει την ηθική συνείδηση του ανθρώπου. 

2. Τα πολλά ανοιχτά μέτωπα που κληρονομήσαμε, η αμφισβήτηση και οι τριβές εύλογα μας υποχρεώνουν σε υψηλές αμυντικές δαπάνες, δεσμεύοντας πόρους που θα μπορούσαν να διοχετευτούν στην ανάπτυξη απλόχερης εισοδηματικής και κοινωνικής πολιτικής. Η ένταση, λοιπόν, δε συμφέρει κανέναν, δεν την επιθυμεί η κοινωνία και ο λαός μας και κάνουμε ό,τι μπορούμε για τη μείωση της έντασης αυτής.


Απάντηση


Ο συγγραφέας ξεκινάει από επιμέρους/ ειδικές διαπιστώσεις (ότι υπάρχουν πολλά ανοιχτά μέτωπα, προβλήματα, εντάσεις και τριβές, που έχουν ως αποτέλεσμα το κράτος να αξιοποιεί τους πόρους του σε αμυντικές δαπάνες και όχι σε κοινωνικές παροχές) και καταλήγει σε ένα γενικό συμπέρασμα (ότι η ένταση δεν είναι συμφέρουσα σε κανέναν και δεν την επιθυμεί κανείς. Η πορεία της σκέψης λοιπόν κινείται από το ειδικό προς το γενικό και άρα η συλλογιστική πορεία είναι επαγωγική.

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Ασκήσεις στους τρόπους ανάπτυξης παραγράφου

Να διακρίνετε τον τρόπο ανάπτυξης που ακολουθούν οι παρακάτω παράγραφοι

1. Η πολιτεία όμως διαθέτει μέσα παιδείας που τα άτομα  δε διαθέτουν, γιατί η παιδεία σε μια κοινωνία χρειάζεται συντονισμό δραστηριοτήτων, μια ιεράρχηση αξιών, που μόνο μια υπερκείμενη εξουσία μπορεί να επιβάλλει. Γιατί η παιδεία κρυσταλλώνεται μέσα στην κοινή παράδοση ενός λαού και την παράδοση αυτήν, πιο μακρόβια από τα πρόσκαιρα άτομα, έχει τη δύναμη και το χρέος η πολιτεία να εγκολπωθεί και να διαφυλάξει.

2. Η φύση έχοντας υποβιβαστεί στην κατάσταση του αντικειμένου,  δεν έχει πλέον δικαιώματα σε οποιαδήποτε σύγκρουση συμφερόντων με τις ανάγκες ή τις επιθυμίες της ανθρώπινης ράτσας.  Από αυτή τη διατύπωση μόνο, συνάγεται πως έχουμε ήδη χάσει κάθε αίσθηση πως ανήκουμε κι εμείς στο φυσικό κόσμο. Εκτός αυτού, με το να έχει μετατραπεί η φύση στην κατάσταση της μηχανής,  αντιμετωπίζεται,  όπως όλες οι μηχανές,  σαν κάτι τελειωμένο και, κατά συνέπεια,  σαν κάτι που προσφέρεται στην ανθρώπινη γνώση με τρόπο τελειωτικό και απόλυτο.  Η γεμάτη
αυτοπεποίθηση παραδοχή των επιστημόνων ήταν πως: Αν ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπινων όντων αφιέρωνε την ενεργητικότητά του επί αρκετό διάστημα στην έρευνα, τότε θα μπορούσε τελικά να αποκαλυφθεί και το τελευταίο μυστικό της φύσης. «Αυτά τα πράγματα βέβαια», συμπλήρωνε ο Μπαίηκον, «χρειάζονται χρόνια για να επιτευχθούν». Έτσι η φύση δε θα έκρυβε πλέον κανένα μυστήριο και ο άνθρωπος θα γινότανε απόλυτος κυρίαρχός της.


3.Το bullying ως εκδήλωση τοποθετείται στο πλαίσιο της ενδοσχολικής βίας. Σαφώς αποτελεί μορφή επιθετικής συμπεριφοράς, η οποία όμως διαφοροποιείται από τις ενδοσχολικές συγκρούσεις. Κι αυτό γιατί στον εκφοβισμό το θύμα επιλέγεται ως ο ανίσχυρος και αδύναμος αντίπαλος, η επίθεση εναντίον του προγραμματίζεται και επαναλαμβάνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, με πρώτιστο στόχο την ανάδειξη και επιβεβαίωση της ισχύος του θύτη. Αντίθετα στις ενδοσχολικές συγκρούσεις τα συγκρουόμενα μέλη είναι ισότιμα, οι συμπλοκές μεταξύ τους τυχαίες και μεμονωμένες, με στόχο περισσότερο ένα "παιχνίδι" κυριαρχίας, παρά την τελική εδραίωση της ισχύος της μιας ή της άλλης ομάδας.

4. «Στην έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής της UNESCO για την εκπαίδευση στον 21ο αιώνα τονίζεται ότι η δια βίου εκπαίδευση πρέπει να στηρίζεται στους παρακάτω τέσσερις πυλώνες, που αποτελούν διαφορετικά είδη μάθησης: 1. Μαθαίνω πώς να αποκτώ τη γνώση, συνδυάζοντας ικανοποιητικά μια ευρύτατη γενική παιδεία με τη δυνατότητα εμβάθυνσης σε ορισμένα θέματα. 2. Μαθαίνω να ενεργώ με τέτοιον τρόπο, ώστε να αποκτώ όχι μόνο επαγγελματική κατάρτιση αλλά και γενικότερα τη δυνατότητα να αντιμετωπίζω διάφορες καταστάσεις και να εργάζομαι αρμονικά σε ομάδες. 3. Μαθαίνω να συμβιώνω, κατανοώντας τους άλλους και έχοντας επίγνωση των κοινωνικών αλληλεξαρτήσεων –συμβάλλοντας στην πραγματοποίηση κοινών δράσεων και στη διευθέτηση των συγκρούσεων-, με σεβασμό στις αξίες του πλουραλισμού, της αμοιβαίας κατανόησης και ειρήνης. 4. Μαθαίνω να ζω με τέτοιον τρόπο, ώστε να αναπτύσσω την προσωπικότητά μου και να μπορώ να ενεργώ με μεγαλύτερη αυτονομία και περισσότερη κρίση και προσωπική υπευθυνότητα(...)».

5. «Η πληρότητα της πληροφόρησης είναι μια από τις μορφές της ακρίβειάς της. Μπορεί κανείς να δημιουργήσει μια ψεύτικη είδηση με την ίδια ευκολία, είτε ακρωτηριάζοντας την αφήγηση ενός γεγονότος είτε κατασκευάζοντάς το από την αρχή ως το τέλος. Το καλύτερο παράδειγμα για τη σημασία που έχει η πληρότητα μιας είδησης είναι το τηλεγράφημα του Εμς. Πρόκειται για το τηλεγράφημα που έστειλε από το Εμς, το 1870, ο βασιλιάς της Πρωσσίας Γουλιέλμος ο Α΄ στον υπουργό εξωτερικών της χώρας, Βίσμαρκ, για να τον κατατοπίσει σχετικά με τις συζητήσεις που είχε με το Γάλλο πρεσβευτή Μπενεντέτι. Ο Βίσμαρκ δημοσίευσε το τηλεγράφημα, αφού όμως το ανέπτυξε και το αλλοίωσε, ώστε να έχει έναν προσβλητικό τόνο για τη Γαλλία. Λέγεται ότι το τηλεγράφημα αυτό υπήρξε η αφορμή, για να κηρύξει η Γαλλία τον πόλεμο εναντίον της Πρωσσίας. Ο γαλλοπρωσσικός πόλεμος του 1870-71 θα είχε ίσως βρει μια άλλη αφορμή, για να ξεσπάσει, και ίσως να κατέληγε πάλι στην πρωσσική νίκη. Με τις συνθήκες όμως που διαδραματίστηκε το κεφαλαιώδες αυτό γεγονός της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας δεν είναι απίθανο να το προκάλεσε μια ελλιπής και πλαστογραφημένη πληροφόρηση». 

6. H προσωπικότητά των παιδιών διαμορφώνεται μέσω μιας σειράς ταυτίσεων, αρχικά με τους γονείς και εν συνεχεία με άλλα σημαντικά πρόσωπα. Tα προτεινόμενα ανταγωνιστικά πρότυπα (κούκλες μανεκέν τύπου Mπάρμπι κ.ά.) υπόσχονται τη γρήγορη και εύκολη άνοδο, δημιουργώντας εικόνες σύγχυσης, που μοιραία θα επηρεάσουν την ψυχολογική και γνωστική ωρίμανση των παιδιών. Mέσα από τα πρότυπα αυτά προβάλλονται μορφές εξαϋλωμένες με έμφαση στη σεξουαλικότητα και σχέσεις επιφανειακές, επιπόλαιες, πρόσκαιρες και... ψευδείς. Aναρωτιέται, λοιπόν, κανείς πώς μεγαλώνει στις μέρες μας το ποσοστό της νευρογενούς ανορεξίας στις έφηβες και πώς μικρά κορίτσια “ερωτοτροπούν” από την ηλικία των 9–10 ετών.

7. Τα τελευταία είκοσι χρόνια η αυτοματοποίηση έδειξε πως είναι ικανή να επιτελέσει κάθε παραγωγικό έργο. Όχι μόνο κάνει σχετικά απλές δουλειές, όπως η κατασκευή τμημάτων αυτοκινήτων ή ψυγείων, αλλά στοιχειοθετεί εφημερίδες, οδη­γεί αυτόματα τα τρένα σύμφωνα με προκαθορισμένο πρόγραμμα και εξορύσσει το κάρβουνο που μας χρειάζεται. Άρχισε μάλιστα τελευταία να μας οργώνει τα χω­ράφια και να θερίζει τις σοδειές. Μπορεί να μην απέχει πολύ η μέρα που ουσιαστι­κά όλα τα αγαθά που χρειαζόμαστε θα κατασκευάζονται σε αυτόματα εργοστά­σια χωρίς βοήθεια χειριστών μηχανημάτων και που οι άνθρωποι θα είναι ανα­γκαίοι -όσον αφορά την παραγωγή- μόνο για τη λήψη διευθυντικών αποφάσεων και για το σχεδιασμό και τη συντήρηση των αυτόματων μηχανών.

8.Πρώτα απ' όλα ας προσπαθήσουμε να περιγράψουμε συνοπτικά το Διαδίκτυο και ειδικότερα τον παγκόσμιο ιστό (Web) με μια αναλογία. Ας φανταστούμε τον κυβερνοχώρο ως μια τεράστια έκθεση. Ο κάθε «εκθέτης» δημιουργεί το δικό του πε­ρίπτερο (site) που καταχωρείται σε μία διεύθυνση. Ο χρήστης του διαδικτύου, μέσα από τους τηλεπικοινωνιακούς διαδρόμους που δημιούργησε η σύζευξη τηλεφώνου - υπολογιστή, επισκέπτεται αυτήν την άυλη, διαρκή και παγκόσμια ψηφιακή έκθεση. Περνά από διάφορα sites, επικοινωνεί με τον «εκθέτη», και βεβαί­ως μπορεί να πάρει («κατεβάσει») πληροφοριακό υλικό. Αρκεί να έχει εξασφαλίσει την είσοδο του μέσω ενός προμηθευτή (provider) σύνδεσης στο Διαδίκτυο.


9. Η επίσημη βία γεννά την «ανεπίσημη» αντίδραση, γι' αυτό και επινοήθηκε η διάκριση ανάμεσα στη νόμιμη και στην παράνομη βία. Όπως υπάρχει ο φυσι­κός νόμος δράσης και αντίδρασης, έτσι και στην κοινωνία η επίσημη κρατική βία γεννά την ανεπίσημη αντιβία του πολίτη. Όταν παραβιάζεται ένα δικαίω­μα του πολίτη από το κράτος, τότε ο πολίτης αντιστέκεται στη βία του κράτους. Η κρατική βία ονομάζεται νόμιμη, ενώ η αντιβία του πολίτη θεωρείται παράνο­μη.Η διάκριση της βίας σε νόμιμη και παράνομη εξυπηρετεί την ανάγκη του κράτους να επιβάλλει την έννομη τάξη. Πάντως κάθε μορφή βίας είναι ανεπιθύ­μητη, γιατί οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο.


10. Γιατί θα πρέπει να δεχτούμε ότι η προάσπιση της ατομικής ελευθερίας και του δικαιώματος στη διαφωνία θα προαγάγει μακροπρόθεσμα την ευημερία της κοινωνίας; Ο Μίλτον προτείνει διάφορους λόγους: η αποκλίνουσα άποψη μπορεί να αποδειχτεί αληθής, ή εν μέρει αληθής, και να διορθώσει έτσι την κυρίαρχη γνώμη. Ακόμη κι αν δεν συμβεί όμως κάτι τέτοιο, η έκθεση της κυρίαρχης γνώμης σε έναν έντονο ανταγωνισμό ιδεών θα την εμποδίσει να σκληρύνει και να γίνει δόγμα και προκατάληψη. Τέλος, μια κοινωνία που αναγκάζει τα μέλη της να ασπαστούν τα έθιμα και τις συμβάσεις της είναι πιθανό ότι θα εγκλωβιστεί σε έναν ασφυκτικό κομφορμισμό, στερώντας την ίδια από την ενέργεια και τη ζωτικότητα που επιτρέπουν την κοινωνική ανόρθωση.


Δείτε τις απαντήσεις στον παρακάτω σύνδεσμο
Απαντήσεις



Απαντήσεις ασκήσεων στη συλλογιστική πορεία


[ Για να καταλάβουμε το είδος της συλλογιστικής πορείας καλό είναι να ελέγχουμε τη σχέση των προκειμένων με το συμπέρασμα. 
Στις παραγράφους που οργανώνονται επαγωγικά έχουμε συνήθως την παράθεση διαφόρων επιμέρους δεδομένων - στοιχείων στην αρχή και στο τέλος έχουμε ένα συμπέρασμα (τις πιο πολλές φορές μάλιστα το συμπέρασμα αρχίζει με συνδετικές λέξεις που φανερώνουν συμπέρασμα:  επομένως, λοιπόν, συνεπώς, κλπ).
Στις παραγράφους που οργανώνονται παραγωγικά έχουμε συνήθως στην αρχή μια πρόταση που περιέχει μια γενική κρίση/ άποψη και στις λεπτομέρειες ειδικότερες διαπιστώσεις/ δεδομένα] 

Παραδείγματα


1. Η παιδεία λοιπόν πρέπει να είναι πρώτα παιδεία του σώματος (υγιεινή και γυμναστική) και ύστερα παιδεία επαγγελματική, δηλαδή παιδεία των μεθόδων και των τρόπων με τους οποίους ο άνθρωπος, και μέσω αυτού το κοινωνικό σύνολο, θα παράγει υλικά αγαθά, τα αναγκαία για τη συντήρηση και την ανάπτυξη του εαυτού του και του κοινωνικού συνόλου. Από αυτό ακολουθεί ότι η πολιτεία έχει υποχρέωση να παιδεύει τον πολίτη, ώστε να γίνει ικανός να εργαστεί και δη στην εργασία όπου πληρέστερα μπορεί να αναπτύξει τις δυνάμεις του.

Απάντηση
 Η συλλογιστική πορεία που ακολουθεί ο συγγραφέας είναι παραγωγική. Ξεκινά με μια γενικότερη θέση, ότι η παιδεία πρέπει να είναι επαγγελματική και στηριγμένος σ' αυτήν καταλήγει σε ένα ειδικότερο συμπέρασμα, ότι δηλ. η πολιτεία οφείλει να προσφέρει στους πολίτες τα απαραίτητα εφόδια ώστε να γίνουν ικανοί να εργαστούν στην εργασία που είναι καλύτεροι.










Διάκριση συλλογιστικής πορείας

Στα παρακάτω παραδείγματα να διακρίνετε το είδος της συλλογιστικής πορείας που ακολουθεί ο συγγραφέας:
1. Η παιδεία λοιπόν πρέπει να είναι πρώτα παιδεία του σώματος (υγιεινή και γυμναστική) και ύστερα παιδεία επαγγελματική, δηλαδή παιδεία των μεθόδων και των τρόπων με τους οποίους ο άνθρωπος, και μέσω αυτού το κοινωνικό σύνολο, θα παράγει υλικά αγαθά, τα αναγκαία για τη συντήρηση και την ανάπτυξη του εαυτού του και του κοινωνικού συνόλου. Από αυτό ακολουθεί ότι η πολιτεία έχει υποχρέωση να παιδεύει τον πολίτη, ώστε να γίνει ικανός να εργαστεί και δη στην εργασία όπου πληρέστερα μπορεί να αναπτύξει τις δυνάμεις του.
Απάντηση

2. Τα πολλά ανοιχτά μέτωπα που κληρονομήσαμε, η αμφισβήτηση και οι τριβές εύλογα μας υποχρεώνουν σε υψηλές αμυντικές δαπάνες, δεσμεύοντας πόρους που θα μπορούσαν να διοχετευτούν στην ανάπτυξη απλόχερης εισοδηματικής και κοινωνικής πολιτικής. Η ένταση, λοιπόν, δε συμφέρει κανέναν, δεν την επιθυμεί η κοινωνία και ο λαός μας και κάνουμε ό,τι μπορούμε για τη μείωση της έντασης αυτής.
Απάντηση

3. Από τη μια πλευρά - και τούτο είναι ιδιαίτερα σημαντικό - όλος ο κρατικός μηχανισμός είναι ρυθμισμένος στο επίπεδο της μάζας. Το μαζοποιημένο άτομο είναι το enfant gate* της αστικής παραγωγικής μηχανής. Σ' αντάλλαγμα όλων αυτών παρέχεται η αφθονία των υλικών αγαθών.Τούτο δεν είναι μικρό δέλεαρ για τον από καταβολής ιστορίας πεινασμένο άνθρωπο. Ο μυθικός βιομηχανικός κόσμος, ο κόσμος του υλικού πλούτου, του πρωτοφανέρωτου στην ιστορία πραγματοποιεί ό,τι δεν κατόρθωσε αιώνων ηθικός αγώνας. Ό,τι απέκτησε ο Ιώβ με το μέγα ηθικό αγώνισμά του, το αποκτά ο σύγχρονος αστός με την απλή υποταγή του στον αστικό παραγωγικό μηχανισμό. Στο σημείο αυτό εδρεύει ο πυρήνας του προβλήματός μας:  στο ότι ο αστικός τρόπος ζωής αχρηστεύει τις ηθικές κατηγορίες της συνειδήσεως.
*κακομαθημένο παιδί.
Απάντηση

4. Οι ανθρώπινες δυνάμεις της αντίληψης, της κρίσης, της διάκρισης του ορθρού, της νοητικής ενεργητικότητας, ακόμα και της ηθικής προτίμησης ασκούνται μόνο, όταν κάνουμε επιλογή. Εκείνος που κάνει τα πάντα, επειδή αυτό είναι το έθιμο, δεν κάνει καμιά επιλογή. Δεν εξασκείται να διακρίνει ή να επιθυμεί το καλύτερο. Οι διανοητικές και ψυχικές δυνάμεις, βελτιώνονται μόνο όταν χρησιμοποιούνται... Αυτός που επιτρέπει στον κόσμο ή στο τμήμα του κόσμου στο οποίο ανήκει να επιλέγει για λογαριασμό του το πρόγραμμα της ζωής που θα εφαρμόσει, δε χρειάζεται καμιά διανοητική δύναμη εκτός από εκείνη την πιθηκοειδή δύναμη της μίμησης. Μόνο αυτός που επιλέγει ο ίδιος το πρόγραμμά του χρησιμοποιεί όλες τις διανοητικές του δυνάμεις. 
Απάντηση


5. To 1998 πουλήθηκαν 100 εκατομμύρια προσωπικοί υπολογιστές και από αυτούς εννέα στους δέκα ήταν εφοδιασμένοι με λογισμικά windows. Ως το 2005 ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι θα έχουν συνδεθεί στο Διαδίκτυο. Οι δύο αυτές διαπιστώσεις συνοψίζουν το πρόβλημα. Υπάρχει φόβος για ένα μέγα χάσμα ανάμεσα σε αυτούς που θα έχουν πληροφόρηση και αυτούς που δε θα έχουν και κυρίως υπάρχει κίνδυνος από έναν ενδεχόμενο μονοπωλιακό έλεγχο της ροής πληροφοριών.
Απάντηση

6.Και ύστερα η προσγείωσή μας. Η βραχώδης πραγματικότητα, αυτό που τελικά συμβαίνει πίσω από την κλειστή πόρτα της σχολικής αίθουσας. Η γεύση του ανούσιου, η μετεωριζόμενη απάντηση στο «γιατί γίνονται όλα αυτά;», τα ξύλινα λεξιλόγια, ο διδακτισμός, ο μη αποδιδόμενος σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η συχνή καταπάτηση των ουράνιων άρθρων της Σύμβασης [για τα δικαιώματα του παιδιού], αλλά και η εκ μέρους των διδασκομένων συχνά εμφανιζόμενη συλλογική σκληρότητα προς τον ενήλικο καθηγητή του. Εξυπακούεται βέβαια ότι η επίγεια σχολική πραγματικότητα δεν έχει μόνο αυτές τις αποχρώσεις. Σίγουρα υπάρχουν και στιγμές όπου ο διδάσκων και οι διδασκόμενοι απολαμβάνουν την επικοινωνία τους, σίγουρα εμφανίζονται απρόβλεπτες πτήσεις, αναφλέξεις, διαδικασίες πραγματικής μάθησης, συμπεριφορές στοργής, σίγουρα κι αυτά υπάρχουν. Η επίγεια σχολική πραγματικότητα είναι ένα χαρμάνι από τάξη και χάος όπως κάθε μικροπεριοχή της κοινωνίας μας.
Απάντηση

7.
 H προσωπικότητά των παιδιών διαμορφώνεται μέσω μιας σειράς ταυτίσεων, αρχικά με τους γονείς και εν συνεχεία με άλλα σημαντικά πρόσωπα. Tα προτεινόμενα ανταγωνιστικά πρότυπα (κούκλες μανεκέν τύπου Mπάρμπι κ.ά.) υπόσχονται τη γρήγορη και εύκολη άνοδο, δημιουργώντας εικόνες σύγχυσης, που μοιραία θα επηρεάσουν την ψυχολογική και γνωστική ωρίμανση των παιδιών. Mέσα από τα πρότυπα αυτά προβάλλονται μορφές εξαϋλωμένες με έμφαση στη σεξουαλικότητα και σχέσεις επιφανειακές, επιπόλαιες, πρόσκαιρες και... ψευδείς. Aναρωτιέται, λοιπόν, κανείς πώς μεγαλώνει στις μέρες μας το ποσοστό της νευρογενούς ανορεξίας στις έφηβες και πώς μικρά κορίτσια “ερωτοτροπούν” από την ηλικία των 9–10 ετών
Απάντηση

Δείτε εδώ απαντήσεις σε όλα τα παραδείγματα

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Εξεταστέα ύλη 2010 - 2011



Ι.  ΔΙΑΒΑΖΩ / ΚΑΤΑΝΟΩ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ  
1. Ο μαθητής απαντά γραπτά σε ερωτήσεις που αφορούν ένα κείμενο.
α)  Όσον αφορά το περιεχόμενο ενός κειμένου, επιδιώκεται ο μαθητής να είναι σε θέση να κατανοεί το περιεχόμενο του κειμένου, και συγκεκριμένα :
να διακρίνει:
τους τρόπους πειθούς (επίκληση στη λογική, επίκληση στο συναίσθημα του δέκτη, επίκληση στο ήθος, επίκληση στην αυθεντία)
- τα μέσα πειθούς (επιχειρήματα, τεκμήρια κ.ά.)
- το είδος της συλλογιστικής πορείας (παραγωγική-επαγωγική) μιας παραγράφου ή ενός κειμένου
- να διακρίνει τους τρόπους και τα μέσα πειθούς:
       στη διαφήμιση
      στον πολιτικό λόγο
       στον επιστημονικό λόγο
- να αξιολογεί τα μέσα πειθούς, και συγκεκριμένα:
        να ελέγχει την αλήθεια, την εγκυρότητα και την ορθότητα ενός επιχειρήματος
        να ελέγχει την αξιοπιστία των τεκμηρίων
- να διακρίνει την πειθώ από την προπαγάνδα
-
να διακρίνει το είδος του δοκιμίου, με βάση:
       την οργάνωση / δομή (συνειρμική-λογική)
       το σκοπό (απόδειξη μιας θέσης - ελεύθερος στοχασμός)
       την οπτική (υποκειμενική-αντικειμενική)
       τα η γλώσσα του (ποιητική, αναφορική λειτουργία) κ.ά.
­ - να αναγνωρίζει ορισμένα χαρακτηριστικά του δοκιμίου, όπως είναι ο υποκειμενισμός, ο αντιδιδακτισμός, ο κοινωνικός χαρακτήρας, ο εξομολογητικός τόνος κ.ά.
- να διακρίνει το δοκίμιο από άλλα συγγενή είδη του λόγου, όπως το άρθρο και την επιφυλλίδα
- να εντοπίζει σε ένα κείμενο (δοκίμιο/άρθρο /επιφυλλίδα κ.ά.):
        το θέμα
        την άποψη του συγγραφέα
        τα μέσα πειθούς που χρησιμοποιεί για να τεκμηριώσει την άποψή του
        τις προτάσεις του για την αντιμετώπιση του προβλήματος κ.ά.
        να διακρίνει σε ένα κείμενο το καίριο και το ουσιώδες από τη λεπτομέρεια και το επουσιώδες.
β)  Όσον αφορά την οργάνωση / δομή  ενός κειμένου επιδιώκεται ο μαθητής να είναι σε θέση:
    -  να εντοπίζει τα βασικά μέρη (πρόλογο, κύριο μέρος, επίλογο) ενός κειμένου
    -  να χωρίζει το κείμενο σε παραγράφους/νοηματικές ενότητες
    -  να αναγνωρίζει τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνεται η συνεκτικότητα και η συνοχή ενός κειμένου (διαρθρωτικές λέξεις, φράσεις κ.ά.)
     -  να επισημαίνει τους τρόπους με τους οποίους οργανώνονται οι παράγραφοι π.χ. με αιτιολόγηση, με σύγκριση και αντίθεση, με ορισμό, με διαίρεση, με παράδειγμα κ.ά.
      -  να διακρίνει την οργάνωση/δομή ενός κειμένου (λογική ή συνειρμική οργάνωση, παραγωγική ή επαγωγική συλλογιστική πορεία κ.ά.).
γ)  Όσον αφορά τη γλώσσα ενός κειμένου (λεξιλόγιο, στίξη, μορφοσυντακτικά φαινόμενα, γλωσσικές ποικιλίες, λειτουργίες της γλώσσας, ύφος κ.ά.) επιδιώκεται ο μαθητής να είναι σε θέση:
 -  να εντοπίζει και να αιτιολογεί επιλογές του πομπού οι οποίες αφορούν τη χρήση:
       ενεργητικής ή παθητικής φωνής
       συγκεκριμένου ρηματικού τύπου (προσώπου/χρόνου/έγκλισης)
       μακροπερίοδου ή μη λόγου
       παρατακτικού ή υποτακτικού λόγου
       ρηματικών ή ονοματικών συνόλων
       αναφορικής ή  ποιητικής λειτουργίας της γλώσσας
       των σημείων της στίξης
       λόγιων ή λαϊκών λέξεων, ειδικού λεξιλογίου, όρων κ.ά.
        να αιτιολογεί την ορθογραφία λέξεων
        να ερμηνεύει λέξεις
        να αξιολογεί την ακρίβεια και τη σαφήνεια του λεξιλογίου
         να βρίσκει συνώνυμα, αντώνυμα, ομόρριζα, να αντικαθιστά λέξεις ή φράσεις του κειμένου με άλλες, να σχηματίζει με ορισμένες λέξεις φράσεις ή περιόδους λόγου  κ.ά.
        να χαρακτηρίζει το ύφος του κειμένου, λαμβάνοντας υπόψη την επικοινωνιακή περίσταση (σκοπό, δέκτη, είδος λόγου κ.ά.).
2. Ο μαθητής -με βάση συγκεκριμένο κείμενο- παράγει γραπτό κείμενο. Συγκεκριμένα, επιδιώκεται ο μαθητής να είναι σε θέση:
να πυκνώνει ένα κείμενο, να κάνει την περίληψή του
να δίνει τίτλο στο κείμενο ή πλαγιότιτλους σε παραγράφους/νοηματικές ενότητες ενός κειμένου
να οργανώνει το διάγραμμα του κειμένου
να αναπτύσσει ένα κειμενικό απόσπασμα (μια φράση ή ένα επιχείρημα του κειμενογράφου)
να ανασκευάζει τα επιχειρήματα του κειμενογράφου και να αναπτύσσει την αντίθετη άποψη
να μετασχηματίζει ένα κείμενο π.χ. από ένα επίπεδο ύφους σε άλλο κ.ά.

ΙΙ.  ΓΡΑΦΩ
Ο μαθητής παράγει κείμενο, ενταγμένο σε επικοινωνιακό πλαίσιο, το θέμα του οποίου σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με οικείους θεματικούς κύκλους από τη γλωσσική διδασκαλία.
Από τα διάφορα είδη γραπτού λόγου δίνεται έμφαση στην παραγωγή κριτικού–αποφαντικού λόγου, δηλαδή στην παραγωγή κειμένου στο οποίο κυριαρχούν η πειθώ, η λογική οργάνωση, η αναφορική λειτουργία της γλώσσας, π.χ. άρθρου, επιστολής, γραπτής εισήγησης κ.ά.
Στο πλαίσιο της παραγωγής κειμένου θα πρέπει να επιδιώκεται από τον μαθητή:
Α. Ως προς το περιεχόμενο του κειμένου
η συνάφεια των εκτιθέμενων σκέψεων με τα ζητούμενα του θέματος
η επαρκής τεκμηρίωση των σκέψεών του με την παράθεση κατάλληλων επιχειρημάτων
η ανάπτυξη όλων των θεματικών κέντρων
η πρωτοτυπία των ιδεών
ο βαθμός επίτευξης του στόχου που επιδιώκεται με το παραγόμενο κείμενο κ.ά.
Β. Ως προς την έκφραση/μορφή του κειμένου
η σαφής και ακριβής διατύπωση
ο λεκτικός και εκφραστικός πλούτος
η επιλογή της κατάλληλης γλωσσικής ποικιλίας ανάλογα με το είδος του κειμένου
η τήρηση των μορφοσυντακτικών κανόνων
η ορθογραφία και η σωστή χρήση των σημείων στίξης κ.ά.
Γ. Ως προς τη δομή/διάρθρωση του κειμένου
η λογική αλληλουχία των νοημάτων
η συνοχή του κειμένου (ομαλή σύνδεση προτάσεων, παραγράφων και ευρύτερων μερών του κειμένου)
η ένταξη του κειμένου στο ζητούμενο επικοινωνιακό πλαίσιο κ.ά.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Τρόποι ανάπτυξης παραγράφου




1.    Αιτιολόγηση
Θεματική περίοδος: Περιέχει τη θέση του συγγραφέα που είναι έτσι διατυπωµένη, ώστε να µας παρακινεί να ρωτήσουµε «γιατί».
Λεπτομέρειες: Παρατίθενται λογικά επιχειρήματα που επιβεβαιώνουν τη θέση του συγγραφέα. Υπάρχουν λέξεις που δηλώνουν αιτιολόγηση
Κατακλείδα: Διατυπώνεται κάποιο γενικό συμπέρασμα

2.    Αναλογία 
      Η έννοια του θέματος παραβάλλεται με μια άλλη, πιο γνωστή και φαινομενικά άσχετη, προκειμένου να διασαφηνιστεί. Πρόκειται ουσιαστικά για μια εκτεταμένη παρομοίωση
Θεματική περίοδος: Εισάγεται η αναλογία (με μεταφορά ή παρομοίωση)
Λεπτομέρειες:  Παρουσιάζονται οι ομοιότητες ανάμεσα στις δύο έννοιες.
ΚατακλείδαΣυμπέρασμα, διαπίστωση, συνόψιση


Παράδειγμα:
        Ο τρόπος λειτουργίας της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας είναι ανάλογος με εκείνον μιας μηχανής. Η λειτουργία μιας πολυσύνθετης μηχανής είναι αποτέλεσμα της διαδοχικής και αρμονικής μετάδοσης της κίνησης από μοχλό σε μοχλό, από γρανάζι σε γρανάζι. Οποιαδήποτε βλάβη ή διαφοροποίηση της λειτουργίας κάποιου τμήματος επηρεάζει αμέσως τον τρόπο λειτουργίας ολόκληρου του συστήματος. Ανάλογα λειτουργεί στην εποχή μας και το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Η αλληλεξάρτηση των οικονομιών είναι παράγοντας που συντελεί στην ομαλή λειτουργία της παγκόσμιας κοινότητας. Η οικονομική δύναμη του ενός ενεργοποιεί την τεχνογνωσία του άλλου, ενώ η γνώση είναι αποτέλεσμα της διεπιστημονικής προσέγγισης και της συσσώρευσης της πανανθρώπινης εμπειρίας. Επίσης, η συντήρηση μιας χώρας έχει ανάγκη από τα προϊόντα της άλλης, ενώ τα τοπικά οικονομικά προβλήματα επηρεάζουν αργά ή γρήγορα ολόκληρο τον κόσμο.



3.    Παραδείγματα
Θεματική περίοδος:  διατυπώνεται η θέση που θα διασαφηνιστεί
Λεπτομέρειες: Η θεματική περίοδος διασαφηνίζεται ή αποδεικνύεται με παραδείγματα από την καθημερινή ζωή, από την εμπειρία μας, από την ιστορία, τη λογοτεχνία ή ακόμη και επινοημένα 
Κατακλείδα: Διατύπωση γενικού συμπεράσματος


Παράδειγμα
     «Κοινωνικού κομφορμισμού» περιπτώσεις μπορεί ο καθένας μας να αναφέρει πάμπολλες από την προσωπική του πείρα. Από την εκούσια αλλά και ακούσια υποταγή στο συρμό έως τις ομαδικές ιδεοληψίες (ακόμα και παραισθήσεις) που παρουσιάζονται σε ώρες πολεμικής αναταραχής και θρησκευτικής έξαρσης, ή πανικού από επιδημίες και θεομηνίες. Το «πλήθος»τότε γίνεται μια συμπαγής μάζα που αισθάνεται, σκέφτεται και δρα με τον ίδιο τρόπο· οι ατομικές αποκλίσεις εξαφανίζονται, διαλύονται μέσα στην κοινή, την απρόσωπη συμπεριφορά. Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα, ακόμα και σε ομαλές περιστάσεις, διαδίδονται οι ομαδικές πλάνες, όπως λ.χ. η πίστη στη θεραπευτική δύναμη ενός κοινού βοτάνου, ή η υπόθεση ότι αυτή ή εκείνη η σύμπτωση αποτελεί κακόν οιωνό, ή η βεβαιότητα ότι οι «μάγισσες» είναι όργανα του Σατανά και πρέπει να καίγονται κ.τ.λ. κ.τ.λ. Άλλωστε θα έχουμε παρατηρήσει ότι αρκεί μια είδηση, έστω και εξωφρενική, να δημοσιευτεί σ’ ένα έντυπο μεγάλης κυκλοφορίας ή να μεταδοθεί από το ραδιόφωνο με έμφαση, για να γίνει πιστευτή. Υποτίθεται ότι για να φτάσει ως εκεί την εγγυάται ένας οπωσδήποτε σημαντικός αριθμός μαρτύρων και για τούτο, με όλο που δεν υπάρχουν θετικές αποδείξεις, ούτε καν σοβαρές ενδείξεις, για την αλήθεια της, δεν αποφασίζομε να την αμφισβητήσομε:  «αφού λέγεται, έτσι θα είναι». 

4.    Σύγκριση και αντίθεση
      Θεματική περίοδος:  περιλαμβάνει την κατευθυντήρια ιδέα/ τη βάση προς την οποία θα γίνει η σύγκριση.  Εννοείται ότι αναφέρονται τα συγκρινόμενα μέρη.
      Λεπτομέρειες:  παρουσιάζονται οι μεταξύ τους ομοιότητες ή διαφορές, με δύο τρόπους:


α) ο συγγραφέας εξετάζει κάθε δεδομένο του χωριστά και στο τέλος της παραγράφου δίνει το συμπέρασμα ή την προσωπική του άποψη (ο τρόπος αυτός ονομάζεται «κατά μέλη χωριστά»)
 β) ο συγγραφέας εξετάζει τα δεδομένα του ταυτόχρονα, σε ό,τι αφορά τις ομοιότητες και τις διαφορές τους, και στο τέλος εξάγει το συμπέρασμά του (ο τρόπος αυτός ονομάζεται «ανάπτυξη ένα προς ένα»)
Κατακλείδαπεριλαμβάνει το συμπέρασμα της σύγκρισης ή μια γενική κρίση



5.    Ορισμός


Με τον ορισµό εκθέτουµε τα κύρια γνωρίσµατα µιας έννοιας. π.χ.Βάρος ενός σώµατος λέγεται η δύναµη που ασκεί η γη στο σώµα αυτό.




Δομή παραγράφου:
Θεματική πρόταση: παρουσίαση της έννοιας που πρέπει να οριστεί
Λεπτομέρειες:  αναλύονται τα κύρια χαρακτηριστικά της έννοιας. 

Οριστέα έννοια: Η έννοια που προσδιορίζεται π.χ. βάρος
Γένος: µία ευρύτερη έννοια στην οποία εντάσσεται η οριστέα π.χ. δύναµη
Ειδοποιός διαφορά: Τα χαρακτηριστικά γνωρίσµατα που τη διακρίνουν από τις υπόλοιπες έννοιες που ανήκουν στο ίδιο γένος π.χ .... που ασκεί η γη στο σώµα αυτό.


Παράδειγμα


Τα στερεότυπα είναι σταθερές, ταξινομημένες αντιλήψεις που συνήθως οφείλονται σε ελλιπή πληροφόρηση σχετικά με τα χαρακτηριστικά τα οποία αποδίδονται στα μέλη μιας ομάδας (π.χ. έθνους, επαγγελματικής τάξης, κατοίκων μιας πόλης /χωριού κλπ.). Τα στερεότυπα τα μαθαίνουμε ή τα εσωτερικεύουμε αυθόρμητα, ασυνείδητα, από το άμεσο περιβάλλον που ζούμε. Με βάση τις στερεότυπες αυτές αντιλήψεις αξιολογούμε συνήθως πολύ απλά και αβασάνιστα τις άμεσες παραστάσεις και εμπειρίες που έχουμε. Έτσι τείνουμε να έχουμε μια προκαθορισμένη –στερεότυπη-γνώμη και κρίση για το ρόλο και τη στάση των μελών των άλλων ομάδων και να εξιδανικεύσουμε τα πρότυπα, τους τρόπους συμπεριφοράς και ζωής της δικής μας ομάδας π.χ. λέμε «οι Βόρειοι είναι ψυχροί», «ΟΙ γυναίκες έχουν ορισμένους ρόλους διαφορετικούς από αυτούς των ανδρών». 




6.    Διαίρεση
Στην παράγραφο αυτή το όλο χωρίζεται στα μέρη. Αναλύεται το γένος στα είδη με βάση κάποιο ουσιώδες γνώρισμά τους. Συνήθως, η διαίρεση συμπληρώνει τον ορισμό μιας έννοιας. 


- Τα συστατικά στοιχεία της διαίρεσης
Με τη διαίρεση αναλύουμε ένα όλο (διαιρετική έννοια) στα μέρη του (μέλη -
πηλίκο της διαίρεσης) με βάση κάποιο ουσιώδες γνώρισμα (διαιρετική βάση).

Αναγκαίες προϋποθέσεις για μια σωστή διαίρεση
_ Να είναι τέλεια: να περιλαμβάνει όλα τα είδη του γένους
_ Να είναι συνεχής: να μη γίνεται κάποιο άλμα στα είδη της
_ Να έχει ορισμένη και ενιαία διαιρετική βάση.




Παράδειγμα


Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους : το μίσος για τον άλλο και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δύο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μια “διαφανή” κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.

Κορνήλιος Καστοριάδης,  “Οι ρίζες του μίσους”
(από τον ημερήσιο τύπο).

7.    Αίτιο – αποτέλεσμα
Θεματική περίοδος: Παρουσιάζουμε το γεγονός/ φαινόμενο  που αποτελεί την αιτία του προβλήματος που εξετάζουμε και προϊδεάζουμε για τα αποτελέσματα.
Λεπτομέρειες: Στις λεπτομέρειες, είναι
επιβεβλημένο να μην παραθέτουμε απλώς τα αποτελέσματα. Αντιθέτως, οφείλουμε
να τα αναλύουμε/ σχολιάζουμε/ διατυπώνουμε με σαφήνεια.
Κατακλείδα: Διατύπωση γενικού συμπεράσματος



8.    Συνδυασμός μεθόδων
Σε μία παράγραφο μπορεί να συνυπάρχουν διαφορετικοί τρόποι ανάπτυξης. 





Εξασκηθείτε με τις ασκήσεις που θα βρείτε σε αυτό το σύνδεσμο.


Έλληνες

- Θα ήθελα να σας ζητήσω να σκιαγραφήσετε το σημερινό δυτικό άνθρωπο. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του; Ποιος είναι ο homo occidentalis των ημερών μας; 


Σε μια πρώτη προσέγγιση, ο σημερινός δυτικός άνθρωπος - συμπεριλαμβανομένου και του νεοέλληνα- είναι ένα άτομο περιορισμένο στην καθαρά ιδιωτική του σφαίρα. Ενδιαφέρεται μόνο για το βιοτικό του επίπεδο. Προσπαθεί με τα διάφορα καταναλωτικά "αγαθά" να συγκαλύψει την έλλειψη κάθε νοήματος αναφορικά με τη ζωή και τη θνητότητά του. Χειραγωγείται από δήθεν πολιτικούς ή είναι τόσο αποκαρδιωμένος από την πολιτική κατάσταση, ώστε απέχει. Αποχαυνώνεται από τα ΜΜΕ. Χαζεύει τα σήριαλ και χάφτει, κατά το μάλλον ή ήττον, αυτά που του σερβίρουν ως "νέα" οι τηλεοπτικοί συνάδελφοί σας . Η σημερινή κοινωνία είναι μια κοινωνία τηλεκατανάλωσης με διπλή έννοια.


- Με διπλή έννοια; Δηλαδή;


Εκείνο που κυρίως καταναλώνουν σήμερα οι άνθρωποι είναι τη-λε-ό-ρα-ση. Και μέσα από την τηλεόραση καταναλώνουν, δι' αντιπροσώπου, τη φαντασίωση μιας ζωής που θα ήταν λεφτά, σεξ, εξουσία και βία.

[Από συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη στην Τέτα Παπαδοπούλου που δημοσιεύεται στο βιβλίο της "του Κορνήλιου Καστοριάδη", εκδ. Πόλις]

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

1ος τρόπος πειθούς: επίκληση στη λογική - Τεκμήρια

Παρουσίαση με αφήγηση


Επίκληση στη λογική

Επιχείρημα ονομάζεται ένα οργανωμένο σύνολο λογικών προτάσεων – κρίσεων
(προκείμενες) από τις οποίες προκύπτει ένα λογικό συμπέρασμα. Είναι δυνατόν μία από τις προτάσεις αυτές να εκφέρεται με ερώτηση (ρητορικό ερώτημα).

Συλλογισμός ονομάζεται η διαδικασία ή η μέθοδος με την οποία καταστρώνεται ένα
επιχείρημα.
Ένας ολοκληρωμένος συλλογισμός αποτελείται από τρία βασικά μέρη:
Τη μείζονα προκείμενη, την ελάσσονα προκείμενη και το συμπέρασμα.
Προκείμενες είναι προτάσεις, κρίσεις, υποθέσεις, ερωτήματα
Συμπέρασμα είναι πρόταση / περίοδος στην αποδοχή της οποίας καταλήγουν οι
προκείμενες. Είναι δηλαδή το λογικό επακόλουθο των προκείμενων.

Τεκμήρια
Πρόκειται για συγκεκριμένα στοιχεία που χρησιμοποιούνται από τον πομπό ως αποδεικτικά μέσα για την επιβεβαίωση, ενίσχυση ή συμπλήρωση των επιχειρημάτων του, για την υποστήριξη των απόψεών του και τη σύνδεσή τους με την πραγματικότητα.



Τεκμήρια



Είδη
Παραδείγματα
Παραδείγματα
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει προσλάβει διαστάσεις και μορφές που απειλούν τον πολιτισμό. Προφανές παράδειγμα είναι αυτό των πυρηνικών όπλων, που μπορούν να καταστρέψουν την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της.
Γεγονότα
Ο σεισμός του Μπαμ στο Ιράν, που έγινε ακριβώς ένα χρόνο πριν, προκάλεσε ολοκληρωτική καταστροφή.
Στατιστικά στοιχεία/ Αριθμητικά δεδομένα
Έτσι, φτάσαμε σήμερα στο εξής πανεπιστημιακό καθεστώς: αν μέτρησα καλά, η χώρα διαθέτει πάνω από είκοσι πέντε συγκροτήματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ΑΕΙ και ΤΕΙ με εκατοντάδες τμήματα. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε τις στρατιωτικές σχολές, φτάνουμε αισίως τα τριάντα, δηλαδή κατά μέσο όρο ένα σχολείο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με πολλά τμήματα για λιγότερο από δύο νομούς.
Πορίσματα ερευνών
Αποκαλυπτικά, δυσάρεστα για τον εξεταστικό μηχανισμό του λυκείου είναι τα αποτελέσματα έρευνας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα, με θέμα την αξιολόγηση της Έκθεσης στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Η πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη ανέδειξε ότι οι υποψήφιοι προβάλλουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, ιδέες και αξίες, όχι επειδή πιστεύουν σ’ αυτές, αλλά επειδή γίνονται αποδεκτές και επιβραβεύονται από το σύνολο των βαθμολογητών.
Αλήθειες
Να κλείσουμε την τηλεόραση, γιατί δεν είμαστε φτιαγμένοι γι’ αυτήν. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να παρακολουθούμε μια πηγή παλλόμενου φωτός. Προκαλεί εγκεφαλικές αλλοιώσεις και καταστρέφει τα μάτια
Αυθεντίες
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι είπε ότι η τηλεόραση έχει τεράστια ευθύνη στο μούδιασμα των πνευματικών και ηθικών ικανοτήτων των σύγχρονων ανθρώπων, επειδή είναι όργανο εξουσίας και καθαυτό εξουσία η ίδια.
Γνωμικά
«Ό, τι λάμπει δεν είναι χρυσός»